Przedtem jednak, nic jej nie mówiąc, poszedłem do sklepu i kupiłem aparat fotograficzny. Najprostszy, najzwyklejszy, tylko na tę okoliczność, że może zrobię jakieś zdjęcie tego miejsca. Mogłem oczywiście pożyczyć od Sabiny, miała aparat fotograficzny, i to bardzo dobry. Zabierała go ze sobą, gdyśmy gdzieś wyjeżdżali. Lubiła fotografować co tylko zwróciło jej uwagę. To jakieś drzewo, to tylko dorodną hubę na nim lub popękaną ze starości korę czy nadziemne korzenie. Zobaczyła bociana brodzącego po łące, natychmiast robiła mu zdjęcie. Zapuszczała się nieraz w łąkę i co rusz schylając się, fotografowała nie wiadomo co. Żabkę, pasikonika, innego owada, jakąś roślinę. Jeśli był strumyk, wchodziła do niego i fotografowała, być może, kamienie przezierające przez wodę czy samą płynącą wodę, co wydawało mi się całkiem bez sensu, i nieraz nawet jej to mówiłem, przecież na zdjęciu woda przestaje płynąć. Każdą fotografią pozbawiasz każdą rzecz życia. A w ogóle małe zainteresowanie okazywałem tym, co tam sobie fotografuje. A ona też najwyżej informowała mnie, że rolka się jej skończyła. Raz mi tylko powiedziała:
- Piękne dzisiaj porobiłam zdjęcia. Gdyby tak dało się zdjęciami zatrzymać ten dzień.
Spojrzałem wówczas na zegarek i powiedziałem:
- Niestety musimy już jechać.
Wiesław Myśliwski
Ostatnie rozdanie.
