Kryzys

Ciągle krzyczysz na mnie, 

Wszędzie ciasno jest, 

Nie można oddychać swobodnie, 

Nie można umrzeć godnie.

 

Jestem już zmęczony, 

Jestem już zmęczony, 

Jestem już zmęczony, 

Mam tak dość. 

To czasy zbrodniarzy, 

Głupców i handlarzy, 

Coraz więcej pustych twarzy, 

Coraz ciaśniej jest na plaży. 

Jestem już zmęczony, 

Jestem już zmęczony, 

Jestem już zmęczony, 

Mam tak dość. 

Ciągle krzyczysz na mnie, 

Wszędzie ciasno jest, 

Nie można oddychać swobodnie, 

Nie można umrzeć godnie.

 

Jestem już zmęczony, 

Jestem już zmęczony, 

Jestem już zmęczony, 

Mam tak dość.

Kryzys

tekst: Maciej Góralski

Dangervisit

Tyle napisów na ścianach, możesz je wszystkie odczytać? Czy dostrzegasz przez mgłę, kiedy napis jest mały? Czy możesz odczytać co oznacza, czy to ma jakiś sens? Bo to wszystko to banknoty dolarowe i funty, i pens mówią Ci co robić i jakie brać pigułki, kiedy trzymasz głowę w rękach i brzuch cię boli gdzie pójść na świecie, kiedy potrzebujesz zmiany nie martw się o rachunki, to da się załatwić Spraw bym był smutny, uśpij mnie, spraw bym pytał daj mi coś, co uspokoi tę depresję. Daj mi znać co zrobić kiedy wydam moje pieniądze, Daj mi znać jak kombinować i zapłacić czynsz Daj mi znać co robić kiedy znikną mi włosy Daj mi znać kogo zabić, kiedy przyjdzie wojna. Jest kobieta z twych marzeń, rozmawia przez telefon, lepiej wyślij jej wiadomość gdy będziesz sam Spraw bym był smutny, uśpij mnie, spraw bym pytał daj mi coś, co uspokoi tę depresję. Tyle napisów na ścianach... Poczuj, ufaj, bądź posłuszny... śpiewaj razem ze wszystkimi, śpiewaj to Wiesz, ze oni mogą cię zmienić Nie chcę by te marzenia mnie zniszczyły Nie chcę by marzenia mnie ocaliły

Archive

Dangervisit

(tłumaczenie tekstowo.pl)

Herb

 Jeżeli miałbym wymyślić dla Europy Środkowej jakiś herb, to w jednym z jego pól umieściłbym półmrok, a w jakimś innym pustkę. To pierwsze jako znak nieoczywistości, to drugie jako znak wciąż nieoswojonej przestrzeni. Bardzo piękny herb o nieco niewyraźnych konturach, które można wypełnić wyobraźnią. Albo snem.

Andrzej Stasiuk

Moja Europa

Dwa eseje o Europie zwanej Środkową

Groza

Gdzieś w przeddzień twojej czterdziestej rocznicy śmierć weszła do twego istnienia jak do własnego domu. Wiedziałeś o niej wcześniej - i co? Była zbyt daleko i dotyczyła wszystkich oprócz ciebie. Mogło to być coś takiego, co zdarza się tylko poza granicami twojego świata. Aż raptem się zjawia, jest jej coraz więcej wokół ciebie, tak, właśnie wokół ciebie. I wtedy przejrzałeś na oczy: od teraz będzie jej coraz więcej. Życie skierowało się na zachód, słońce przysiada w zatokach milczenia - bez niej nie odbędzie się żaden dzień. Spójrz na umarłych: oto są jeszcze tutaj, otoczeni gromnicami i kwiatami, a w rzeczywistości już płyną w swoich łódkach oderwanych od przystani, kołyszą się w swoich tunelach, bez ciężaru, zdziwieni.

I na próżno oczekiwać ich powrotu. Zresztą nikt nie czeka.

Stało się: ty również nagle uświadomiłeś sobie swoje zawieszenie pomiędzy minus i plus nieskończoność, dołączyłeś do wielu ludzi, do wszystkich, którzy wiedzieli o śmierci i żyli z nią - ukrytą w środku.

Przyłączyłeś się do większości, stałeś się jednym z tych, którzy znienacka pojęli, że to naprawdę przerażające („Wiem, tam jest dno studni, piwnica bez promyka światła”, zapisał w notatniku pewien polski agnostyk).

Fizycznie całym sobą odczułeś grozę czasu linearnego (że istnieje tylko jeden strumień, jeden jedyny kierunek ruchu; że nic nie powraca; że nigdy nie wejdziesz do tego samego Dunaju; i że nie zatrzymasz żadnej chwili; i że młodość już nie wróci; że nie mamy żadnego wyboru). Oto prawdziwa przyczyna: nie mamy żadnego wyboru. To właśnie ona - groza.

Jurij Andruchowycz

Moja Europa

Dwa eseje o Europie zwanej Środkową

Europa

Mapa Europy przypomina talerz z jakimś nieudanym daniem. Niemiecki kotlet, fura rosyjskich ziemniaków, francuska sałata, włoski szparag, hiszpański deser i brytyjski kompot na popitkę. To tu, to tam wszystko równo upaćkane plamami jakichś sosów. Sos węgierski, sos czeski, rumuńskie sadzone jajko, szwedzko-norweski śledź z dorszem na przystawkę, musztarda Beneluksu, polski szpinak, nadgryziona i pokruszona grecka kromka - jednym słowem niezły pasztet. Gdy patrzę na to z góry, jedyną rzeczą, która przychodzi mi do głowy, jest jakaś porządkująca interwencja albo po prostu wielkie sprzątanie, jak po hucznym i niechlujnym przyjęciu.

Andrzej Stasiuk

Moja Europa

Dwa eseje o Europie zwanej Środkową

Ekstremistka

Mamo, cześć. Ekstremistką zostałam.

Chodzę z flagą żółto-niebieską,
w Międzygórzu bywałam często,

żywy łańcuch sobą spawałam.

Mamo, wiesz, ekstremistką zostałam.

Śpiewam, że „jeszcze nie zginęła”.

Wierzę też: „bohaterom chwała”.

Wśród lewaków i narodowców 

tyle nocy mi, mamo, minęło.

Ekstremistką się, mamo, stałam.
Za te wszystkie odważne hasła,
za te hełmy, szaliki i maski
na dziesięć lat mnie mogą posadzić,

więc do domu czy zdołam wrócić?

System umie z szczególną wprawą

kruszyć gnaty nasze i żebra,
zatem dzisiaj koniecznie trzeba

chronić ludzi zajętych sprawą.
Po co chować się więc za milczeniem?

Teraz nie mam nic do stracenia.

Mamo, wiesz, ekstremistką zostałam.

 

Olha Perechrest 

***

(przełożyła Hałyna Dubyk)

Łódki

rzeka zamarzła i łódki odpływają

tam, gdzie siwa mgła pełznie po lodzie
na brzegu pokrytym boleścią
wściekłość od krwi zupełnie zdziczała woła:

nakarm mnie, nakarm mnie, nakarm

rzeka zamarzła białą gałęzią
ale te łódki wciąż płyną i płyną

ponad żywymi płynie się wąsko

niebiosa na ikonach się złuszczyły

i kruszą się w zaśnieżoną trawę 

Jana Ustymko 

rzeka majdan 

(przełożył Eugeniusz Sobol)

Pigwa

W sadzie, przy domu, w którym mieszkała,

rosły morele, wznosiła się odurzająca melisa,
i, gdy dojrzała, z hukiem spadała na ziemię pigwa,

czepiając się podłużnych błyszczących liści,
przez które przezierało niebo, pulchne jak ciasto:
za chwilę spadnie deszcz, łap go przez sito!
Ale spadł grad. Miała dzieciństwo,
a teraz jedynie brak schronienia przed światem,
który rozleciał się jak cegła pamięci obok
siana nieskoszonych snów o minionej zimie.
Ma na sobie sarafan w paski, miedziane włosy

zaplecione w warkocz, niebieskie trampki
na bosych stopach. Matka jest z nią, ojciec, brat,
miała też jechać babcia, ale jej zabrakło siły.
Próbowali coś ze sobą zabrać,
zdążyli ikonę z Chrystusem Frasobliwym.
Ona marzy tylko o końcu wojny,
żeby zagoiły się wrzody-kratery jej miasta rodzinnego.

I boi się kropel deszczu, uderzeń pigwy
cały czas jej się zdaje, że to granaty.

Iryna Sażyńska

Pigwa

(przełożyła Julia Celer)

24.02.2022

Adam Mickiewicz

Sonety Krymskie

Stepy akermańskie

Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,

Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,

Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,

Omijam koralowe ostrowy burzanu.

Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;

Patrzę w niebo, gwiazd szukam przewodniczek łodzi;

Tam z dala błyszczy obłok? tam jutrzenka wschodzi?

To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu.

Stójmy! - Jak cicho! - Słyszę ciągnące żurawie,

Których by nie dościgły źrenice sokoła;

Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,

Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.

W takiej ciszy — tak ucho natężam ciekawie,

Że słyszałbym głos z Litwy. — Jedźmy, nikt nie woła!

Burza

Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei,

Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki,

Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,

Słońce krwawo zachodzi, z niem reszta nadziei.

Wicher z tryumfem zawył; a na mokre góry,

Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu,

Wstąpił geniusz śmierci i szedł do okrętu,

Jak żołnierz, szturmujący w połamane mury.

Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie,

Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,

Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać.

Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie

I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,

Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.

Ruiny zamku w Bałakławie

Te zamki, połamane w zwaliska bez ładu,

Zdobiły cię i strzegły, o niewdzięczny Krymie! 

Dzisiaj sterczą na górach jak czaszki olbrzymie,

W nich gad mieszka, lub człowiek podlejszy od gadu.

Szczeblujmy na wieżycę, szukam herbów śladu;

Jest i napis, tu może bohatera imię,

Co było wojsk postrachem, w zapomnieniu drzymie,

Obwinione jak robak liściem winogradu.

Tu Grek dłutował w murach ateńskie ozdoby,

Stąd Italczyk Mongołom narzucał żelaza,

I mekkański przybylec nucił pieśń namaza.

Dziś sępy czarnem skrzydłem oblatują groby,

Jak w mieście, które całkiem wybije zaraza,

Wiecznie z baszt powiewają chorągwie żałoby.

Mrok

Chciałam do niego podbiec, lecz stopy grzęzły mi w błocie. To samo błoto utrudniało ruchy również i jemu, ponieważ przy którymś wierzgnięciu poślizgnął się, upadł i zniknął w mroku. Słyszałam jednak jak przeklina, i udało mi się do niego dotrzeć, gdy dźwigał się na nogi. W świetle księżyca dostrzegłam jego twarz, umazaną błotem i wykrzywioną z wściekłości, i zaraz potem złapałam go za ramiona i mocno przytrzymałam. Próbował mnie odtrącić, ale ja nie puszczałam go, aż w końcu przestał krzyczeć i poczułam, że uszła z niego cała wola walki. Zorientowałam się wówczas, że on również obejmuje mnie ramionami. I staliśmy tak razem na skraju tego pola przez dłuższą chwilę, która wydawała się trwać całe wieki, a wiatr wiał i wiał, szarpiąc nas za ubranie, i przez moment zdawało się, że tylko dzięki temu, że się obejmujemy, nie porwie nas w mrok.

Kazuo Ishiguro

Nie opuszczaj mnie

Słowa i uczucia

Alkohol krążył mi w żyłach. Gdy wracając, wspinaliśmy się drogą wiodącą do cmentarza, pomyślałem, że gwiazdy są jak myśli, chwile, informacje czy wspomnienia, które mam w głowie: nie mogę myśleć o nich wszystkich naraz, lecz mogę wszystkie zobaczyć. Przypominało to nieprzystawalność słów, które miałem w umyśle, do moich fantazji. Słowa nie nadążały za uczuciami i zawsze okazywały się niewystarczające. Uczucia musiały zatem być obrazami, tak jak to rozświetlone niebo, które miałem nad sobą. Odczuwałem cały świat, lecz myślenie o nim było czymś trudniejszym. Dlatego chciałem zostać pisarzem. Podczas pisania będę myślał, a następnie przelewał na papier obrazy i uczucia, których nie umiem wyrazić dopóty, dopóki pozostają tylko w mojej głowie, a co więcej – będę w tym o wiele lepszy niż zachodzący do księgarni znajomi pana Deniza.

Orhan Pamuk

Rudowłosa

Listopad

Gdy znów do mu­rów klaj­strem świe­żym 

Przy­le­piać za­czną ob­wiesz­cze­nia, 

Gdy "do lud­no­ści", "do żoł­nie­rzy" 

Na alarm czar­ny druk ude­rzy 

I byle drab, i byle szcze­niak 

W od­wiecz­ne kłam­stwo ich uwie­rzy, 

Że trze­ba iść i z ar­mat wa­lić, 

Mor­do­wać, gra­bić, truć i pa­lić; 

Gdy za­czną na ty­sięcz­ną mo­dłę 

Oj­czy­znę szar­pać de­kli­na­cją 

I łu­dzić ko­lo­ro­wym go­dłem, 

I ju­dzić "hi­sto­rycz­ną ra­cją", 

O pię­dzi, chwa­le i ru­bie­ży, 

O oj­cach, dzia­dach i sztan­da­rach, 

O bo­ha­te­rach i ofia­rach; 

Gdy wyj­dzie bi­skup, pa­stor, ra­bin 

Po­bło­go­sła­wić twój ka­ra­bin, 

Bo mu sam Pan Bóg szep­nął z nie­ba, 

Że za oj­czy­znę - bić się trze­ba; 

Kie­dy roz­ścier­wi się, roz­cha­mi 

Wrzask li­ter pierw­szych stron dzien­ni­ków, 

A sta­do dzi­kich bab - kwia­ta­mi 

Ob­rzu­cać za­cznie "żoł­nie­rzy­ków". - 

- O, przy­ja­cie­lu nie­uczo­ny, 

Mój bliź­ni z tej czy in­nej zie­mi! 

Wiedz, że na trwo­gę biją w dzwo­ny 

Kró­le z pa­na­mi brzu­cha­te­mi; 

Wiedz, że to buj­da, gran­da zwy­kła, 

Gdy ci wo­ła­ją: "Broń na ra­mię!", 

Że im gdzieś naf­ta z zie­mi si­kła 

I ob­ro­dzi­ła do­la­ra­mi; 

Że coś im w ban­kach nie szty­mu­je, 

Że gdzieś zwę­szy­li kasy peł­ne 

Lub upa­trzy­ły tłu­ste szu­je 

Cło ja­kieś grub­sze na ba­weł­nę. 

Rżnij ka­ra­bi­nem w bruk uli­cy! 

Two­ja jest krew, a ich jest naf­ta! 

I od sto­li­cy do sto­li­cy 

Za­wo­łaj bro­niąc swej krwa­wi­cy: 

"Bu­jać - to my, pa­no­wie szlach­ta!" 

Julian Tuwim

Do prostego człowieka

Fantazja

I stojąc tam, patrząc na te przypadkowe śmieci i czując na twarzy podmuchy wiejącego przez puste pola wiatru, tylko ten jeden raz pozwoliłam sobie na małą fantazję, bo byłam w końcu w Norfolku i minęło tylko kilka tygodni od chwili, gdy straciłam Tommy’ego. Myślałam o śmieciach, o trzepoczącym między gałęziami plastiku i o znaczonej najdziwniejszymi przedmiotami linii wybrzeża, a potem, mrużąc oczy, wyobraziłam sobie, że jestem w miejscu, gdzie fala wyrzuciła na brzeg wszystko, co straciłam od dzieciństwa, i że jeśli będę czekała dość długo, na horyzoncie pojawi się malutka postać i stopniowo będzie się powiększać, aż zobaczę, że to Tommy, a on pomacha do mnie i może nawet zawoła. Ta fantazja nigdy nie miała dalszego ciągu – nie pozwoliłam na to – i chociaż po policzkach płynęły mi łzy, nie rozpłakałam się ani nie straciłam nad sobą panowania. Odczekałam po prostu chwilę, a potem wróciłam do samochodu i pojechałam tam, gdzie na mnie czekano.

Kazuo Ishiguro

Nie opuszczaj mnie

Przeznaczenie

Ale tak to już jest z przeznaczeniem: nie opowiada ci całej historii, tylko ten fragment, który mu pasuje i chcąc cię oszukać, z premedytacją ukrywa właściwe zamiary pod dwuznacznym uśmieszkiem.

Jaume Cabré

Podróż zimowa

Podróż

Wtedy zrozumiał, że nie ma dla niego ratunku, że nigdy nie opuści Wiednia, że życie nie jest drogą ani nawet celem, tylko podróżą, i kiedy znikamy, zawsze dzieje się to w jej trakcie, nieważne gdzie. Jego nieszczęście polegało na tym, że przypadła mu w udziale mozolna podróż zimowa, która doszczętnie wyjałowiła mu duszę.

Jaume Cabré

Podróż zimowa

Słońce

Nie mów mi, że to nieprawda, że słońce kąpie się w morzu.

Feliu Formosa

Starość

W ciągu ostatnich trzech lat kilka razy mi się zdarzyło, że nagle nie miałem siły na nic, nawet wstanie z łóżka, ubranie się i przejście do kuchni, żeby sobie zrobić kilka kanapek, stawało się ogromnym wysiłkiem, prawie nie do wykonania. Taki stan trwa dzień, może dwa, potem wszystko wraca do normy. Raz rozciągnął się na tydzień, a Linda wtedy tak się o mnie zaniepokoiła, że zmusiła mnie do pójścia do lekarza, chociaż do lekarzy nie chodzę w ogóle, ale zrobiono mi kompleksowe badania, nawet EKG. I nic, wszystko w porządku. Byłem tego pewien, poddałem się jednak temu, żeby uspokoić Lindę, która, jak wiem, czasami się boi, że pewnego dnia po prostu padnę, nagle legnę martwy w wyniku zatrzymania akcji serca. Taka słabość to interesujące zjawisko, człowiek nagle znajduje się na zewnątrz wszystkiego, co wcześniej go zajmowało, a to, co zazwyczaj po prostu się wykonuje, nagle staje się nieosiągalne. Z lękiem myślę o tym, że właśnie tak wygląda starość, tylko że stan ten osiąga się stopniowo. Siły słabną powoli, aż człowiek w końcu znajduje się całkowicie na uboczu, poza dotychczasowym życiem, i nie ma siły, żeby do niego wrócić, a zostało mu do przeżycia jeszcze na przykład ze dwadzieścia lat. Ale co to znaczy żyć? To działać, robić coś i być w samym środku świata. Jeśli człowiek zostaje od tego odsunięty, od działania, robienia czegoś i bycia w środku świata, między nim a światem tworzy się dystans, człowiek obserwuje świat, ale sam nie jest jego częścią, a ów zwrot to początek śmierci. Żyć to być głodnym dni, bez względu na to, czy będą one złe, czy dobre. Umieranie to nasycenie się dniami, kiedy przestają się one liczyć lub kiedy nie mogą się liczyć, bo człowiek nie żyje już w nich, lecz poza nimi. Śmierć w wyniku choroby czy nagłego wypadku to coś innego, inna śmierć, bardziej brutalna dla otoczenia, lecz być może łagodniejsza dla tego istnienia, które się kończy, ponieważ następuje w pół skoku, w samym środku życia, a nie jest czymś w rodzaju blaknięcia poza życiem. Ale oczywiście nie wiem tego na pewno. Możliwe, że sprawy mają się odwrotnie, że najprzyjemniejsze jest właśnie poczucie nasycenia dniami i obserwowanie, jak świat powoli staje się coraz bledszy, coraz lżejszy, aż w końcu całkiem znika i już go nie ma.

Karl Ove Knausgard

Moja walka. Księga 6

Szlachetność

W czasopismach przestały się ukazywać jego wiersze. Dla ludzi szlachetnych jest nie do pomyślenia, by torować sobie drogę w życiu, równocześnie spychając z niej innych. Wygląda jednak na to, że rzeka czasu coraz potężniejszą falą napiera na ludzi prawych i spycha ich na bok.

Takashi Hiraide

Kot, który spadł z nieba

Piękno

 Gdy chwilę później zatrzymałem się na szczycie Wzgórza i zobaczyłem rozciągnięte w dole miasto, dopadło mnie uczucie szczęścia tak szalone, że nie wiedziałem, jak zdołam dojść do domu, wysiedzieć u siebie w mieszkaniu i pisać. Jak zdołam jeść, jak zdołam spać? Ale świat jest już tak skonstruowany, że właśnie w takich momentach jak ten wychodzi człowiekowi na spotkanie, szczęście wewnętrzne szuka zewnętrznego odpowiednika i znajduje go, zawsze go znajduje, nawet w rejonach świata ponurych do bólu, bo wartością najbardziej względną ze wszystkiego jest piękno. Gdyby świat był inny, gdyby nie istniały góry i morza, równiny i jeziora, pustynie i lasy, gdyby składał się z czegoś zupełnie dla nas niewyobrażalnego, bo przecież nic oprócz tego nie znamy, również wydawałby się nam piękny.

Karl Ove Knausgard

Moja walka. Księga 5

Marzyć

Pragnę tylko żyć w spokoju, sadzić ziemniaki i marzyć.

Tove Jansson

Wspomnienia

Wiele lat minęło od tamtego czasu. To przedziwne (a może nie ma w tym nic dziwnego), że człowiek starzeje się tak w okamgnieniu. Nasze ciała bezpowrotnie z każdą chwilą zmierzają ku rozpadowi. Zamykam tylko na chwilę oczy, a kiedy je otwieram, odkrywam, że wiele rzeczy, tych nazwanych i tych nie nazwanych, już zniknęło. Poniósł je silny wiatr w środku nocy i rozwiał na wszystkie strony, nie zostawiając po nich śladu. Zostają tylko okruchy wspomnień. Nie, na wspomnieniach nie można za bardzo polegać. Nikt nie może definitywnie stwierdzić, co nas kiedyś naprawdę spotkało.

Haruki Murakami

Pierwsza osoba liczby pojedynczej

Muzyka

Oczywiście przypuszczam, że piękno wiersza musi docierać za pośrednictwem słuchu, a piękno rzeźby za pośrednictwem wzroku i dotyku. Ale to są tylko środki, nic więcej. Nie wiem czy widzimy piękno albo czy piękno dociera do nas poprzez formy, które mogą być werbalne lub plastyczne czy też słyszalne, jak w przypadku muzyki. Walter Pater powiedział, że wszystkie sztuki aspirują do stanu muzyki. Myślę, że to akurat łatwo wytłumaczyć, bo w muzyce zaciera się granica między treścią i formą.

Jorge Luis Borges

W dialogu I

Serotonina

Bez wątpienia captorix też miał w tym swój udział, codzienne dawki alkoholu pozostawały umiarkowane, ponadto z przyjemnością stwierdzałem, że jestem na dawce piętnaście miligramów captorixu dziennie, czyli nieco poniżej maksymalnej. Pozbawiony jakichkolwiek pragnień czy racji bytu (czy te pojęcia nie są zresztą równoważne? trudny temat, na który nie miałem wyrobionego poglądu), utrzymywałem swoją rozpacz na poziomie możliwym do przyjęcia, można żyć, będąc zrozpaczonym, większość ludzi tak właśnie żyje, chociaż czasami się zastanawia, czy może sobie pozwolić na łyk nadziei, to znaczy zadaje sobie pytanie, po czym odpowiada na nie przecząco. Nadal jednak kurczowo trzyma się życia, co stanowi wzruszające zjawisko.

Michel Houellebecq

Serotonina

Mechanizm

Byłem wściekły; nie czekając na niego, nalałem sobie szklankę wódki i rzuciłem się na plastry domowej kaszanki, nie da się ludziom pomóc, pomyślałem, ani przyjaźń, ani współczucie, ani psychologia, ani inteligencja sytuacyjna nie znajdują tu żadnego zastosowania, ludzie sami wytwarzają mechanizm własnych nieszczęść, nakręcają go do oporu, a potem mechanizm się kręci w sposób nieuchronny – z kilkoma potknięciami czy spowolnieniami w wyniku na przykład choroby, ale kręci się do końca, aż do ostatniej sekundy.

Michel Houellebecq
Serotonina

Myśli

„Czy naprawdę tak jest” – ciągnął w myślach – „że w życiu chodzi o utratę radości, że życie jest podróżą, która rozpoczyna się od pozbawionego zahamowań, piskliwego szczęścia, a wraz z każdym nowym doświadczeniem zastępuje je refleksja, szczęście zanika aż do momentu, gdy człowiek staje się zupełnie pozbawiony radości, a jedynie ogarnięty przez… myśli? Och, te myśli!” – myślał Jarle. Boże drogi, jak on pożądał tych myśli! Przez lata właściwie tylko do tego dążył, by wydobywać te obiecane myśli, wykopywać je i przesadzać, pielęgnować i wystawiać na słońce, w nadziei, że urosną potężne, dumne i wybitne! Myśli! Wielkie myśli! Które mają zaludnić szlachetny świat myślenia! „Wielkie nieba” – myślał, zerkając na córkę, która śmiała się z czegoś, co powiedziała Sara – „w świecie Lotte nie ma właściwie ani jednej myśli. Ona po prostu nie myśli. Ona zwyczajnie… co takiego robi… czym w sumie się zajmuje… ona po prostu… no… żyje? Czy to aż tak… tanie? Czy to tak… niepojęcie tanie? Czyżbym miał dwadzieścia pięć lat, czyżbym znajdował się mniej więcej w połowie genialnego badania nad proustowską onomastyką i doszedł do wniosku, że ja sam tylko myślę, podczas gdy moja córka żyje? Czyżbym nie był w stanie sformułować bardziej wyszukanej myśli – tak właśnie, myśli! – niż ta? Czy wszystkie moje kroki na ziemi, całe dwadzieścia pięć lat, doprowadziły mnie do tego?

Tore Renberg

Charlotte Isabel Hansen